Eitt sinn voru mjög fátæk hjón,
tvö að ferðast, dag og nótt,
uns þau komu í litla borg,
en konan, var með sótt.
Það var skemmtun borgin í
engin mátti vera að því
að hjálpa þeim sem þurftu.
Og alls staðar var sama svar:
“Snautið í burtu!”
Það var aðfangadagskvöld,
fyrsta aðfangadagskvöld
að jólahátíðinni,
þetta aðfangadagskvöld
fyrsta aðfangadagskvölder enn
barnahátíðin mest,
la la la la barnahátíðin best.
Gistihúsið var yfirfullt,
það var orðið áliðið.
Loksins fundu þau fjárhús eitt,
þau þold ́ei lengur bið.
Og þau komust þangað inn.
Konan var aðframkomin,
þar skyldi ungbarn fæðast.
En hlýtt var þar.
Hún fann þar var ekkert að hræðast.
Það var aðfangadagskvöld
fyrsta aðfangadagskvöld
að jólahátíðinni,
þetta aðfangadagskvöld
fyrsta aðfangadagskvölder enn
barnahátíðin mest,
la la la la barnahátíðin best.
Síðan fæddi hún fagran son
og í jötu lagði hann.
Allt varð undarlegt kringum þau.
Ný stjarn ́á himni brann
og smám saman myrkrið fór
en þá birtist englakór
sem knékraup barnin ́ungu.
Og allsstaðar svo heiðbjart var
Englarnir sungu.
Það var aðfangadagskvöld
fyrsta aðfangadagskvöld
að jólahátíðinni,
þetta aðfangadagskvöld
fyrsta aðfangadagskvölder enn
barnahátíðin mest,
la la la la barnahátíðin best.