Ég langömmu á sem að létt er í lund,
hún leikur á gítar hverja einustu stund.
Í sorg og í gleði hún leikur sitt lag,
jafnt sumar sem vetur, jafnt nótt sem dag.
Dag einn er kviknað í húsinu var,
og brunaliðsbíllinn kom æðandi að,
eldurinn logaði um glugga og göng,
sat sú gamla uppi á þaki og spilaði og söng.
Eitt haustið hún gat ekki húsnæðið greitt
hún varð því að flytja, það fannst mörgum leitt.
Hún sat uppi á bílnum, þótt leið væri löng
og látlaust hún spilaði á gítar og söng.