Pálmi Gunnarsson - Þitt fyrsta bros

Þú kveiktir von um veröld betri

mín von hún óx með þér.

Og myrkrið svarta vék úr huga mér um stund,

loks fann ég frið með sjálfum mér.

Það er svo undarlegt að elska

– að finna aftur til.

Að merkja nýjar kenndir kvikna,

að kunna á því skil

hvernig lífið vex og dafnar í myrkrinu.

Að hugsa um þig hvern dag, hverja nótt

er skylda sem ber umbunina í sjálfri sér.

Þitt fyrsta bros, þín fyrstu skref, þín fyrstu orð.

Þín fyrstu tár, þín fyrsta sorg, þín fyrsta hrösun.

Þín fyrsta ást, þinn fyrsti koss, þín fyrstu ljóð.

Mér finnst þú munir fæða allan heiminn alveg upp á nýtt.